Dyskopatia jest patologicznym ( chorobowym) stanem krążka międzykręgowego ( inaczej dysku). Samo określenie jest bardzo ogólne. Pewien stopień dyskopatii jest możliwy niemalże u każdego dorosłego, często nie dając żadnych dolegliwości.
Problem zaczyna być istotny, gdy pojawiają się tzw. ubytki czuciowe:
lub ubytki ruchowe:
Wszystkie rodzaje wymienionych uszkodzeń mogą powstać nagle ( np. na skutek urazu, wypadku komunikacyjnego) lub tworzyć się latami jako skutek regularnych sumujących się przeciążeń kręgosłupa ( np. szyja smartfonowca).
W dzisiejszych czasach szczególnie dzieci narażone są na rozwój dyskopatii szyjnej w związku z długotrwałym korzystaniem z urządzeń typu tablet, smartfon z głową ustawioną w tzw. protrakcji.
Najlepszym badaniem obrazującym stan dysków jest rezonans magnetyczny. Dobrej jakości rezonans pozwala określić rozległość uszkodzenia dysku oraz ewentualny konflikt ze strukturami nerwowymi ( ucisk na nerw). Rezonans magnetyczny w połączeniu z przeprowadzonym badaniem Pacjenta pozwala określić możliwości nieoperacyjnego leczenia.
W przypadku braku ewidentnych, znacznych sekwestracji ( oderwania części dysku) można rozpocząć nieoperacyjne leczenie uszkodzonego dysku. Plastyczność układu nerwowego jest tak wysoka, że prawidłowo dobrane parametry terapeutyczne, gwarantują skuteczność leczenia nawet przy dużych przepuklinach krążka.
Uszkodzony dysk powoduje zaburzenie o charakterze mechanicznym – uciska nerw. Zmieniony chorobowo dysk ulega znacznemu obniżeniu a jego żelowata zawartość „wypływa” poza struktury kręgowe powodując ucisk nerwu rdzeniowego.
Nieoperacyjne leczenie dyskopatii polega na stworzeniu mechanicznego odbarczenia dysku o charakterze pulsacyjnym, powtarzanym kilkadziesiąt razy podczas jednej sesji terapeutycznej. Dzięki temu dysk się „rozpręża” , a przestrzeń pomiędzy kręgami zwiększa. To powoduje, że nerw przestaje być uciskany. Do uzyskania tego efektu stosuje się wyciąg osiowy pulsacyjny.
Zastosowanie wyciągu osiowego pulsacyjnego wymaga przygotowania tkanek okołokręgosłupowych . Z tego powodu przed wyciągiem Pacjent poddawany jest przygotowawczej terapii manualnej ( rozluźnienie mięśni i powięzi).
Całość zabiegu ( terapia manualna + pulsacyjny wyciąg osiowy ) trwa ok. 45 min.
W zależności od rozległości uszkodzenia dysku stosuje się od 10 do 20 zabiegów w serii, z częstotliwością 2-3 razy w tygodniu.
Na koniec serii Pacjent otrzymuje zalecenie/ćwiczenia do wykonywania w warunkach domowych, tak by zapobiec nawrotowi dolegliwości.
Podczas wizyty wykona zostanie terapia manualna przygotowawcza oraz pulsacyjny wyciąg osiowy.
W panelu rezerwacja on-line wybierz usługę: terapia osteopatyczna/manualna
Wyrażam zgodę na przetwarzanie danych osobowych zgodnie z ustawą o ochronie danych osobowych w związku z wysłaniem zapytania przez formularz rezerwacyjny. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia zapytania. Zostałem poinformowany, że przysługuje mi prawo dostępu do swoich danych, możliwości ich poprawiania, żądania zaprzestania ich przetwarzania. Administratorem danych osobowych jest Rehios Szymon Miazga ul. Rakowiecka 32A u 103 02-532 Warszawa.
W trakcie ciąży, przyszłe mamy dostrzegają jak ich ciało zmienia się każdego dnia. W zależności od trymestru, zmianom fizycznym towarzyszą różnego rodzaju dolegliwości. Ból pod żebrami, ból kręgosłupa, problemy oddechowe, szybka męczliwość – to tylko niektóre dolegliwości z jakimi borykają się ciężarne. W takim przypadku bardzo korzystne będą okołoporodowe wizyty u rehabilitanta, czyli bezpieczna fizjoterapia w ciąży. Możesz z nich korzystać zarówno przed ciążą, w trakcie jak i po ciąży. Czy wiesz że, przysługuje Tobie prawo do bezpłatnej szkoły rodzenia? Większość miast realizuje program dla kobiet w ciąży w formie bezpłatnych zajęć szkoły rodzenia. Wizyty u fizjoterapeuty będą doskonałym ich uzupełnieniem.
Rehabilitacja okołoporodowa obejmuje zarówno fizjoterapię przedporodową, prenatalna i poporodową. Twoje ciało będzie potrzebowało dodatkowej opieki przed jak i po porodzie.
Fizjoterapeuta okołoporodowy koncentruje się na przygotowaniu nie tylko do ciąży ale i do porodu. Najważniejsze pola pracy to techniki oddechowe oraz ćwiczenia relaksacyjne oraz nauka aktywnego parcia.
Wybór wsparcia fizjoterapeutycznego przed porodem może być uspokajający, zwłaszcza przy pierwszej ciąży. Jeżeli odczuwasz dyskomfort związany ze zmianami jakie zachodzą w Twoim ciele, fizjoterapeuta pomoże Tobie rozwiązać problem.
Wiele kobiet cierpi z powody osłabienia mięśni dna miednicy, zarówno przed jak i po ciąży. Jest to problem nie tylko zdrowotny, ale i społeczny. Coraz większa liczba kobiet zgłasza problem nietrzymania moczu i ból podczas stosunku płciowego. Odpowiednio poprowadzona terapia i dostosowane indywidualnie ćwiczenia mogą pomóc. Fizjoterapia pomaga również wzmocnić mięśnie, które są mocno eksploatowane podczas ciąży przez stale rosnący brzuszek.
Wsparcie poporodowe koncentruje się na rekonwalescencji, a także wsparciu świeżo upieczonej mamy w opiece nad dzieckiem. Fizjoterapeutka pomoże pokonać lęk przed braniem dziecka na ręce, przewijaniem, karmieniem. Nauczy jak robić to prawidłowo, bezpiecznie dla niemowlaka i Twojego kręgosłupa.
Pamiętaj, nie lekceważ zmian w twoim organizmie. Ciąża wpływa min. na postawę, równowagę, mięśnie, więzadła i oddech. Fizjoterapeuta pomoże wzmocnić osłabione struktury, mięśnie dna miednicy i brzucha.
Wizyty można zacząć już około 4-6 tygodnia po porodzie. Są kobiety, które pierwszą wizytę fizjoterapeuty odbywają już w szpitalu. Taka specjalistyczna pomoc jest świetnym rozwiązaniem, ponieważ terapeuta dostosuje indywidualnie program seansów do zmian połogowych.
Fizjoterapię okołoporodową możesz wykonać u fizjoterapeuty, który specjalizuje się w tej dziedzinie. Są to zazwyczaj fizjoterapeutki uroginekologiczne. Oznacza to, że są wyspecjalizowane zarówno w rehabilitacji związanej z nadmiernie obciążonym ciążą kręgosłupem, jak i problemami narządów i mięśni dna miednicy.
Fizjoterapeutka uroginekologiczna przeprowadzi diagnostykę, a na podstawie uzyskanych wyników zaproponuje postępowanie rehabilitacyjne.
Kinezyterapia, największy dział fizjoterapii, to leczenie oparte na ruchu. Poród to również ruch. W fizjoterapii zawsze myślimy o ruchu, a dla kobiet w ciąży to podstawa. Fizjoterapeutka uroginekologiczna potrafi zadbać o bezpieczny, terapeutyczny ruch dedykowany kobiecie w ciąży. Fizjoterapeutka towarzysząca przy porodzie to olbrzymie wsparcie dla przyszłej mamy i maluszka.
Przez cały okres ciąży mogą towarzyszyć Ci różnego rodzaju dolegliwości bólowe (barków, dolnego odcinka kręgosłupa, nóg czy krocza). Jestem od tego, aby przywrócić swobodę ruchu tym okolicom. To pozwoli Ci poczuć się komfortowo i przejść ciąże w dobrej formie, ponieważ ruch zarówno dla przyszłej mamy jak i dziecka jest podstawą prawidłowego rozwoju. Ruch to ukrwienie, ukrwienie to dotlenienie i odżywienie każdej komórki ciała.
Od trzeciego trymestru ciąży, tkanki dna miednicy przygotowywane są na przyjście dziecka na świat. Fizjoterapeutka masuje te tkanki, rozciąga, uczy kobietę mobilizacji tego ważnego obszaru ciała. Mobilizacja tkanek przygotowuje je do poszczególnych okresów porodu, dzięki czemu poród może być przyjemniejszy i mniej bolesny. Znacząco zwiększa ochronę krocza.
Pomoc fizjoterapeutki w przygotowaniu się do porodu sprawi, że będziesz wiedziała jak przebiegają poszczególne fazy porodu. Unikniesz sytuacji, które mogą Cię zaskoczyć. Będziesz pewna siebie.
Uczę kobiety oddychać. Tak, tak, oddychamy świadomie przez całą ciążę jak i w dniu porodu. Pod koniec drugiego okresu porodu oddech będzie najważniejszą czynnością wspomagającą parcie. Nauka prawidłowego oddychania jest niezbędna, aby prawidłowo przeć i bezpiecznie pomóc dziecku przyjść na świat.
Bardzo ważne jest to, by w trakcie ciąży aktywność fizyczna była dostosowana do Ciebie i Twojej kondycji.
Wspieram kobiety i motywuję do systematycznego utrzymania aktywności, tak by wspomnienia z ciąży były jak najmilsze i bezbólowe a kobieta w dniu porodu cieszyła się dobrą kondycją.
W ostatnim trymestrze terapia polega na nauce bardziej specyficznych ruchów, tak by pomóc dziecku w prawidłowym ułożeniu, a miednicy umożliwić otwarcie. W tym czasie świadomość czucia swojego ciała jak i nauka radzenia sobie z ilością i intensywnością narastających skurczy w trakcie porodu jest bardzo ważna.
Jak myślisz, co w dniu porodu pomoże Twojej szyjce macicy się otworzyć? To ruch, pomoże się jej otworzyć i umożliwi dziecku przesuwanie. Tak długo jak się poruszasz, Twoje dziecko również się porusza, „schodząc” coraz niżej. Czy wiesz, że ruch pomoże Tobie także radzić sobie z bólem? W tym wszystkim pomogę Tobie na sali porodowej. Z fizjoterapeutką przy porodzie, będziesz ćwiczyć na piłce, kucać przy linie czy drabince a wszystko po to, by poród przebiegał szybciej i bezpieczniej.
Cała nasza praca jest uzupełnieniem tej, którą wykonasz razem z położną w ramach przygotowania do porodu.
Doświadczenie zawodowe fizjoterapeutów uroginekologicznych i położnych potwierdza, iż przygotowanie przedporodowe, towarzyszenie w trakcie jak i po porodzie daje olbrzymie korzyści zarówno kobietom jak i noworodkom.
Moim celem jest edukacja oraz informowanie kobiet o możliwościach przygotowania się przed, w trakcie i po ciąży, aby po jej zakończeniu przeżyć ten czas jak najspokojniej.
Autor artykułu: mgr Agnieszka Miazga – terapeutka uroginekologiczna i neurologiczna w gabinecie Rehios
Sen u niemowląt bywa często skomplikowany. Przesypianie nocy może być dla nich uciążliwe, a przyczyny mogą być zarówno fizyczne (ząbkowanie czy kolka niemowlęca), jak i psychologiczne. W przypadku tych psychologicznych, nie zawsze łatwo jest znaleźć źródło lęku. Może być on związany ze strachem przed rozdzieleniem, bądź ze zmianą otoczenia. Żeby pomóc dziecku w odnalezieniu drogi do spokojnego snu, istnieje wiele rozwiązań, w tym np. rehabilitacja. Co gdybyśmy spróbowali rehabilitacji?
Rehabilitacja to wiele działań (leczniczych, psychologicznych, społecznych, organizacyjnych, technicznych, edukacyjnych) podejmowanych w celu przywrócenia fizycznej i psychicznej sprawności do funkcjonowania w społeczeństwie.
Zaburzenia snu u niemowląt są powiązane z wieloma przyczynami. Czynników wpływających na jakość snu, i to od pierwszych miesięcy, jest wiele. Twoje dziecko nie śpi regularnie lub wręcz przeciwnie śpi bardzo mocno w nocy? To całkowicie normalne. W rzeczywistości tymczasowa zmiana wzorca snu może być spowodowana skokiem rozwojowym takim jak nauka czworakowania lub chodzenia. Sen stabilizuję się dopiero w wieku 3 lat. Nie ma określonego profilu dziecka, który preferujemy do terapii fizjoterapeutycznej. Jeśli dziecko ma zaburzenia snu i oznaki zmęczenia, warto zgłosić się na rehabilitację pediatryczną. Jest to jeden z najczęstszych powodów konsultacji maluchów.
Jeżeli uważasz, że Twoje dziecko jest za małe by odbyć wizytę u fizjoterapeuty, raz jeszcze się zastanów. Noworodek, niemowlę czy kilku letnie dziecko będą mieć różne przyczyny zaburzeń snu i oznaki zmęczenia, ale we współpracy z fizjoterapeutą można to zmienić.
Jeżeli zdecydujesz się na wizytę z dzieckiem u fizjoterapeuty z powodu problemów ze snem, pamiętaj ta wizyta może trochę potrwać.
Podczas pierwszej wizyty u fizjoterapeuty zadajemy pacjentowi wiele pytań tak by określić potencjalne obszary, w których potrzebna jest interwencja fizjoterapeuty. W przypadku rehabilitacji niemowlęcej jest inaczej, bo dziecko nie mówi. Musimy pytać rodziców/opiekunów o wiele rzeczy. Znaczenie ma to jak przebiegała ciąża i poród oraz pierwsze tygodnie/miesiące dziecka. Najważniejszą informacją jest jednak to, w jaki sposób objawiają się zaburzenia snu. Czy dziecko jest niespokojne? Czy w nocy jest drażliwe? Czy w ciągu dnia ucina sobie drzemki?
Po zebraniu wywiadu fizjoterapeuta pediatryczny przeprowadzi odpowiednie badanie. Dzięki temu ustalony zostanie obszar, gdzie mogą znajdować się napięcia odpowiedzialne za zaburzenia snu u dziecka. Podczas terapii wykorzystujemy różne techniki, które pomogą w normalizacji napięcia mięśniowego i przywrócą prawidłową równowagę.
Po przeprowadzeniu terapii rehabilitant udzieli rodzicom wielu porad. W zależności od zdiagnozowanych zaburzeń i źródeł napięć udzielimy najlepszych rad, aby przywrócić prawidłową higienę snu. Na przykład, przy problemach lęków nocnych, wyjaśnimy rodzicom w jaki sposób uspokoić dziecko. Terapeuta wyjaśni również jak ważne jest ustalenie rytuału przed snem, a co za tym idzie – regularności. W przypadku kiedy maluszek jest niespokojny, dajemy wskazówki, jak poprawić otoczenie jego pokoju. Kiedy wiesz na co zwracać uwagę i odpowiednio wprowadzasz zmiany, maluch często samodzielnie rozwija zdrowe wzorce snu.
Przestrzegaj wytycznych dotyczących bezpiecznej higieny snu:
Pomoc niespokojnemu dziecku, które nie śpi: ile czasu to potrwa, ile spotkań z rehabilitantem?
Wyobrażamy sobie, że przywrócenie prawidłowego snu dziecku wymaga licznych sesji fizjoterapeutycznych. Niekoniecznie. Już od pierwszej sesji często widzimy pierwsze oznaki komfortu snu u maluszków. Średnio zalecamy trzy lub cztery sesje, ale to wszystko zależy od tego, gdzie tkwi problem.
Ból żeber jest dość powszechną dolegliwością towarzyszącą kobiecie we wczesnym etapie ciąży lub ostatnim trymestrze. Ciężarne skarżą się na ostry ból żeber, głównie po prawej stronie. Początkowo problem bywa bagatelizowany, bo niemalże każda kobieta liczy się z faktem, że ciąża pociąga za sobą pewne niedogodności i dyskomfort. Z czasem, gdy ból się zaostrza, pojawia się jednak niepokój. Zdecydowana większość dolegliwości bólowych w okolicy żeber w okresie ciąży ma jednak swoje uzasadnione przyczyny. Przyczynami są zazwyczaj zmiany fizjologiczne i biomechaniczne i są normalnym zjawiskiem w czasie ciąży.
Na wewnętrznej stronie żeber ( zaczynając od VII) znajduje się główny mięsień oddechowy, przepona. Mięsień ten tworzą dwie kopuły, które oddzielają klatkę piersiową (płuca) od jamy brzusznej. Podczas wdechu obydwie kopuły obniżają się, co znacząco ułatwia nabieranie powietrza do płuc. Jednocześnie, podczas obniżania się mięśnia przeponowego, zwiększa się ciśnienie w jamie brzusznej i rozciągają się mięśnie brzucha. W czasie ciąży ciśnienie w jamie brzusznej rośnie ze względu na powiększoną macicę, a mięśnie brzucha są już rozciągnięte. To mocno ogranicza ruch przepony ku dołowi. W takich warunkach, podczas wdechu większość ruchu przenosi się na żebra. Żebra muszą zatem wykonać nadmierną, kompensacyjną pracę. To może być jedna z przyczyn bólu w okolicy żeber.
Kolejną przyczyną bólu w okolicy żeber w czasie ciąży jest wzmożone ciśnienie, które rozwijający się płód wywiera na narządy wewnętrzne, takie jak żołądek, śledziona, wątroba, rzadziej nerki ( te dają zwykle bóle w okolicy lędźwiowej).
Po prawej stronie pod żebrami znajduje się wątroba, po lewej śledziona a ku tyłowi żołądek. Narządy te są bogato unerwione, a z każdym ruchem oddechowym powinny mieć możliwość swobodnego przesuwania się. W czasie ciąży jest to bardzo utrudnione. Pojawiają się wówczas nie tylko wzmożone napięcia tych narządów, ale też zastoje limfatyczne. Receptory bólowe narządów wewnętrznych są podrażnione, a ból często przenosi się na okolicę żeber. Jest to tzw. ból rzutowany.
Inną przyczyną bólu żeber w trakcie ciąży jest refluks żołądkowy. Najczęściej wynika on z mechanicznego drażnienia wpustu żołądka w rozworze przeponowym (przepuklina rozworu przełykowego). Przyczyną tego jest wysokie ustawianie się żołądka, który musi „zrobić miejsce” dla powiększającej się macicy. Przewlekły refluks wzmaga napięcie ścian żołądka i z czasem ten wzmożony stan napięciowy przenosi się na piersiowy odcinek kręgosłupa oraz żebra.
Ból pod żebrami najczęściej odczuwalny jest w pozycji siedzącej ( pozycja ta dodatkowo zwiększa ciśnienie w jamie brzusznej). Nasila się kiedy dziecko zaczyna się ruszać zwłaszcza pod koniec ciąży kiedy kiedy dziecko jest już dużych rozmiarów.
Entezopatia krętarza większego oznacza patologiczne zmiany w strukturze ścięgien przyczepiających się do naturalnego zgrubienia po zewnętrznej stronie kości udowej. Ścięgna te należą do tzw. mięśni miedniczo-krętarzowych, łączących kość krzyżową z krętarzem większym. Mięśnie te odpowiadają nie tylko za ruchy skrętne kości udowej, ale także za stabilizację miednicy podczas stania oraz w czasie ruchu.
Przeciążenia ścięgien mięśni miedniczo-krętarzowych (entezopatie) wynikają najczęściej z zaburzenia biomechaniki stawów obręczy miedniczej oraz dysfunkcji aparatu więzadłowego. Do zmian entezopatycznych dochodzi wówczas, gdy mięśnie zmuszone są do nadmiernego, długo trwającego napięcia. Taka sytuacja ma miejsce np. przy zbyt luźnym aparacie więzadłowym (hipermobilność) w stawach krzyżowo-biodrowych. Kiedy stawy te utracą swoją zwartość lub dojdzie do ich zablokowania, wówczas mięśnie miedniczo-krętarzowe funkcjonują w znacznie podniesionym tonusie. To przeciążą ich przyczep końcowy, czyli krętarz większy. Entezopatia może pojawić się na skutek każdego zaburzenia wzorca chodu, które wywoła asymetrię napięć mięśni nóg. Oznacza to, że przyczyną może być różnica w długości nóg (zazwyczaj większa niż 1 cm). Problem powodować może również przebyty uraz zmieniający ruchomość stopy, kolana czy stawu biodrowego.
Kompleksowe leczenie musi uwzględniać zarówno odziaływanie na przyczynę pierwotną oraz na skutki przeciążenia ścięgien. Leczenie pierwotnej przyczyny to przede wszystkim terapia manualna oraz ćwiczenia normalizujące napięcie mięśni miedniczo-krętarzowych. Manualna praca terapeuty polega na doprowadzeniu do prawidłowej ruchomości w stawie krzyżowo-biodrowym (jeśli tam jest pierwotna przyczyna) oraz relaksacji nadmiernie napiętych mięśni.
Walka ze skutkami urazów okołokrętarzowych to przede wszystkim zabiegi Skupioną Falą Uderzeniową. Na rynku medycznych urządzeń fizykalnych jest to obecnie najskuteczniej działający rodzaj zabiegu.
Leczenie skutków przeciążonych ścięgien to poprawa ukrwienia w miejscu przyczepu ścięgna do krętarza.
Najlepsze efekty poprawy mikrokrążenia okołokrętarzowego uzyskuje się stosując piezoelektryczną (skupioną) falę uderzeniową.
1. Sprawdź dostępne terminy w rezerwacja on-line
2. Umawiając pierwszą wizytę wybierz z dostępnych usług: „Skupiona Fala Uderzeniowa – Pierwsza wizyta”
3. Umawiając kolejną wizytę wybierz z dostępnych usług: „Skupiona Fala Uderzeniowa – Kolejny zabieg”
Nazwa Cysta Bakera pochodzi od nazwiska brytyjskiego lekarza chirurga Williama Morranta Bakera. Jest to patologiczna zmiana, najczęściej pojawiająca się w tylno-przyśrodkowej części dołu podkolanowego. Cystę w dole podkolanowym określa się również mianem torbieli podkolanowej. W cyście gromadzi się nadmiar płynu, który powoduje wzrost ciśnienia wewnątrz stawu kolanowego. Torbiel Bakera może być bezbolesna, lecz w stadium zaawansowanym zazwyczaj wywołuje ból lub parestezje, w związku z uciskiem na nery obwodowe.
Zmiana ta może rozwinąć się w związku z uwypukleniem zachyłka torebki stawowej – tzw. maziowa torbiel podkolanowa. Często powstaje na skutek dostawowego wysięku w przebiegu choroby reumatoidalnej lub na skutek urazu stawu kolanowego. Przyczyną może być także połączenie pomiędzy kaletką mięśnia półbłoniastego a kaletką podścięgnistą głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchatego łydki (kaletka mięśnia półbłoniasto-brzuchatego).
Sposób postępowania z cystą Bakera zależy od przyczyny powstania oraz zaawansowania schorzenia. Jeśli torbiel jest pochodzenia reumatoidalnego – podstawą jest leczenie farmakologiczne i postępowanie dietetyczne celowane na chorobę reumatoidalną. W pozostałych przypadkach ( pochodzenie urazowe, przeciążeniowe) stosuje się krioterapię miejscową, terapię powięziową uda, podudzia i stopy. Manualne leczenie cysty Bakera prowadzi się z wykorzystaniem techniki energii mięśniowej na taśmie mięśniowo-powięziowej nogi i miednicy. W stanach dużego zaostrzenia stosuje się odciążenie chorej kończyny (opaski stabilizujące staw kolanowy, a w stanach najostrzejszych nawet kule).
Przy dużych obrzękach konieczna może być punkcja, a nawet zabiegi chirurgicznego usunięcia torbieli.
Wielokrotnie dochodzi do samoistnego wchłonięcia się cysty. Jednakże, w nielicznych przypadkach , z bardzo dużym obrzękiem może pojawić się ucisk naczyń krwionośnych i/lub struktur nerwowych (nerw piszczelowy). W takiej sytuacji należy jak najszybciej odbarczyć uciskane struktury.
Koksartroza to zmiany w strukturze kości tworzących staw biodrowy. Zmiany te dotyczą patologicznej przebudowy głowy kości udowej oraz panewki – naturalnego wgłębienia w kości biodrowej. Zarówno głowa kości udowej jak i panewka pokryte są chrząstką szklistą, która zapewnia gładki i bezbolesny ruch w stawie biodrowym. Jeśli chrząstka ulegnie zcięczeniu, wówczas pojawia się ból i zmniejszona ruchomość. Utrzymania prawidłowej grubości i gładkości chrząstki uzależnione jest w dużej mierze od dobrego ukrwienia stawu, a to z kolei wymaga zachowania fizjologicznego zakresu ruchu w stawie.
Najczęściej zgłaszanym objawem jest ból w pachwinie, czasem promieniujący do przedniej lub przyśrodkowej stronu uda. Znacznie rzadziej pojawia się ból w pośladku lub po stronie bocznej uda. Charakterystycznym objawem, przy zaawansowanych już zmianach jest przykurcz w stawie biodrowym, co powoduje wrażenie skrócenia nogi i dodatkowo wzmaga utykanie. Część Pacjentów, pomimo rozwijającej się destrukcji stawu biodrowego, zgłasza dolegliwości bólowe kolana a nawet stopy. Wynika to z faktu, że utracony zakres ruchu w stawie przeciąża inne stawy. Ten sam mechanizm u niektórych Pacjentów powoduje ból dolnego odcinka kręgosłupa.
Postepowanie lecznicze zależy od stopnia zaawansowania zwyrodnień.
W stanach dużej deformacji głowy kości udowej lub panewki niezbędna jest endoprotezoplastyka, czyli wstawienie „sztucznego” biodra. Przy dużych ograniczeniach ruchomości stawu biodrowego, nie należy zwlekać z leczeniem operacyjnym, gdyż powoduje to znaczące przeciążanie innych stawów – kolanowego, skokowego, a także kręgosłupa lędźwiowego.
Jeśli koksartroza zostanie odpowiednio wcześnie zdiagnozowana, wówczas olbrzymie możliwości stoją przed usprawnianiem ruchowym. Właściwie prowadzona rehabilitacja sprzyja utrzymaniu zakresu ruchomości, pozwala Pacjentowi poprawić sposób poruszania się i zmniejsza dolegliwości bólowe. Regularne ćwiczenia domowe według instruktażu pozwalają utrzymać siłę mięśniową i elastyczność tkanek okołostawowych. Jednakże, największe znaczenie w terapii zwyrodniałego stawu ma regularna terapia manualna. Pozwala ona na poprawę tzw. gry stawowej, czyli usprawnia ślizg pomiędzy kośćmi tworzącymi staw. Właściwa gra stawowa, to bogate ukrwienie. Tylko dobre ukrwienie pozwala tkance na ciągłą i skuteczną regenerację.
Stawy biodrowe odpowiedzialne są za przyjmowanie bardzo dużych obciążeń, co wynika z dwunożnej postawy ciała. Ból w stawie biodrowym jest częstą przyczyną konsultacji ortopedycznej. Przyczyn tego bólu jest wiele i mogą wynikać zarówno z zaburzeń strukturalnych ( w budowie stawu) jak i zaburzeń funkcjonalnych ( mięśniowo-więzadłowych, trzewnych).
Zaburzenia strukturalne wynikają zazwyczaj z urazów, złamań lub obecności ciała wolnego w stawie. Inną przyczyna zaburzeń może być przebyta jałowa martwica głowy kości udowej lub dysplazja stawu biodrowego.
Zaburzenia funkcjonalne dotyczą przede wszystkim dysbalansu napięciowego mięśni działających na staw biodrowy (m.in. mięsień gruszkowaty, mięsień biodrowo-lędźwiowy). Czasem przyczyna pierwotna tkwi w długotrwale utrzymującej się niestabilności stawu skokowego lub kolanowego. Istotne mogą być również schorzenia narządów wewnętrznych miednicy małej (m.in. pęcherza, macicy). Rzadziej problem wynika z toczących się w stawie procesów zapalnych o nieznanej etiologii.
Jeśli cierpisz na ból biodra, warto zgłosić się do osteopaty. Przeprowadzi wywiad i badanie kinezyterapeutyczne, które pozwoli ustalić przyczynę dolegliwości. Terapeuta przedstawi możliwości terapeutyczne i nauczy wykonywać ćwiczenia domowe. Wczesne rozpoznana koksartroza może być znacząco wyhamowana i na wiele lat odsunąć konieczność endoprotezoplastyki.
Leżenie, w bólach kręgosłupa może być istotnym elementem leczenia, jeśli tylko przestrzega się kilku zasad. W ostrym stanie bólowym kręgosłupa, gdy najmniejszy ruch powoduje paraliżujące dolegliwości i lęk przed poruszaniem się, rozpoczęcie leczenia związane jest z przyjmowaniem tzw. pozycji ułożeniowych.
Wyróżnia się trzy podstawowe pozycje, które w większości sytuacji pozwalają na wyciszenie objawów bólowych i odpoczynek od męczącego bólu. Pozycje te są często pierwszym sposobem na to by wyciszyć najostrzejsze bóle i dlatego warto przebywać w nich jak najdłużej.
Pozycja embrionalna – w leżeniu na boku, kolana przyciągnięte do klatki piersiowej, w takim stopniu zgięcia, który daje największą ulgę. Kręgosłup lędźwiowy wygięty lekko ku tyłowi, pomiędzy kolanami wysoka poduszka lub zwinięty koc rozdzielający kolana. Leżenie w tej pozycji pozwala otworzyć przestrzenie międzykręgowe i w ten sposób zmniejszyć kompresję struktur nerwowych kręgosłupa lędźwiowego. Pozycja na boku pozwala na bardzo precyzyjne znajdowanie komfortu, co w stanach bardzo ostrych jest szczególnie pożądane.
W leżeniu na brzuchu, należy umieścić zwinięty koc lub ręcznik pod pępkiem, tak by odcinek lędźwiowy kręgosłupa uwypuklił się ku górze. Dodatkowo pod stopy warto włożyć drugi zwinięty koc, tak żeby stopy pozostawały w górze. Takie leżenie odbarcza uciskane korzenie nerwów rdzeniowych i w ten sposób przyczynia się do zmniejszenia bólu. Warto próbować leżeć wałkami różnej wysokości , by znaleźć taką, która daje najwięcej ulgi.
Leżenie na plecach w tzw. pozycji krzesełkowej zazwyczaj bardzo wyraźnie zmniejsza dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa lędźwiowego. Prawidłowe leżenie to nogi zgięte w kolanach i biodrach pod katem 90 stopni. Podłoże powinno być dość twarde, gdyż to zapewni stabilne podparcie w bólach kręgosłupa lędźwiowego.
Wszystkie z wymienionych pozycji stosuj tak często jak to tylko możliwe i staraj się przebywać w nich co najmniej 30 min, unikając poruszania rękoma czy nogami.
Jeśli przeraziła Cię diagnoza „kręgozmyk” to pamiętaj, że to nie musi być powód do paniki. Można pomóc sobie samemu i to w bardzo dużym stopniu. Na początku potrzebne będą Ci wskazówki do tego, by ćwiczeniami nie pogorszyć swojej sytuacji.
Kręgozmyk określa się również mianem spondylolistezy, czyli ześlizgu. Jest to sytuacja patologiczna, dotycząca najczęściej dolnego odcinka kręgosłupa lędźwiowego. Polega na przemieszczeniu się względem siebie dwóch sąsiadujących kręgów. Kręg położony wyżej (wraz z całym kręgosłupem) ześlizguje się po kręgu leżącym niżej. Najczęściej wystepuje kręgozmyk IV kręgu lędźwiowego względem kręgu V. Zazwyczaj dochodzi do ześlizgu kręgów ku przodowi, względem leżącego poniżej kręgu. W przypadku przesunięcia się kręgosłupa ku tyłowi mówimy o retrolistezie.
Wyróżnia się ześlizg prawdziwy (wrodzony lub nabyty) oraz rzekomy (powstaje na skutek zmian zwyrodnieniowych wyrostków stawowych kręgów). Na etapie diagnozowania, istotnym jest by określić czy mamy do czynienia z kręgozmykiem stabilnym czy niestabilnym. W tym celu należy wykonać tzw. RTG czynnościowe odcinka lędźwiowego.
Przyczyny kręgozmyku można podzielić na te wrodzone oraz nabyte. W przypadku tych pierwszych, najczęstszą przyczyną jest dysplastyczność, czyli nieprawidłowa budowa struktur w połączeniu międzykręgowym lub między piątym kręgiem lędźwiowym a kością krzyżową. Kręgozmyk dysplastyczny rozpoznaje się zazwyczaj u dzieci i młodzieży. Inną przyczyną spondylolistezy wrodzonej są zaburzenia metaboliczne prowadzące np. do wrodzonej łamliwości kości.
Dysfunkcje nabyte rozwijają się z kilku powodów.U osób w podeszłym wieku spotyka się głównie ześlizg powstały na tle zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Wśród osób młodych i w średnim wieku, spondylolisteza pojawia się zwykle na skutek urazu mechanicznego ( np. nadmierny, dynamiczny przeprost w odcinku lędźwiowym).
W zależności od stopnia kręgozmyku (I-IV) pojawiają się dolegliwości bólowe ostre lub przewlekłe. Dotyczą one przede wszystkim dolnego odcinka kręgosłupa, pośladków i nóg (zwykle obustronnie). Ból występuje zazwyczaj przy długotrwałych pozycjach statycznych (stanie, siedzenie), przy zmianach pozycji i co charakterystyczne zmniejsza się podczas umiarkowanej aktywności ruchowej. Pacjenci zgłaszają zaburzenie czucia, drętwienie i mrowienie w obrębie nóg. Dochodzi do przykurczu mięśni ( zwłaszcza lędźwiowego większego) oraz osłabienia siły mięśni kończyn dolnych. W badaniu funkcjonalnym stwierdza się osłabienie odruchów neurologicznych. W stanach bardzo zaawansowanych występuje zaburzenie działania mięśni zwieraczy pęcherza moczowego i odbytu.
W pierwszej kolejności istotne jest rozpoznanie, czy jest to kręgozmyk stabilny, czy też niestabilny. W tym celu należy wykonać czynnościowe RTG. Gdy zachodzi potrzeba określenia stopnia ucisku nerwów rdzeniowych niezbędne jest wykonanie rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej.
W stanach ostrych zaleca się przyjmowanie leków przeciwbólowych i rozluźniających napięte mięśnie, unikanie przeciążeń. Czasami niezbędne jest zastosowanie zewnętrznego stabilizatora kręgosłupa lędźwiowego w postaci ortezy, pasa stabilizującego. Bardzo pomocna jest również na tym etapie ostrożna i delikatna terapia manualna. Terapia ta, zazwyczaj, w istotnym stopniu pozwala zmniejszyć ból ostry.
W przypadku aktywnych bólowo kręgozmyków powyżej II stopnia zazwyczaj wskazany jest zabieg operacyjnego ustabilizowania struktur kostnych.
