Co oznacza rwa udowa?

Jest to szereg objawów związanych z podrażnieniem nerwu udowego. Nerw udowy powstaje z korzeni nerwów rdzeniowych  wychodzących z lędźwiowej części kręgosłupa ( segment L2-L4). Odpowiedzialny jest za unerwienie czuciowe przedniej strony nogi oraz unerwienie ruchowe większości mięśni na przedniej stronie uda.

Rwa udowa – jakie są objawy?

Objawy zależą od stopnia podrażnienia oraz tego, który korzeń nerwu rdzeniowego ma ograniczone ukrwienie. Ból zazwyczaj występuje w odcinku lędźwiowym oraz promieniuje na przednią stronę uda, czasem do pachwiny (należy różnicować z koksartrozą).

Objawy motoryczne wystąpić mogą w mięśniach unerwianych przez nerw udowy, czyli biodrowo-lędźwiowym, grzebieniowym, krawieckim lub czworogłowym uda.

Korzenie czuciowe i ruchowe tworzące nerw udowy łączą się dopiero w obszarze otworu międzykręgowego, dlatego też objawy czuciowe (ból, zaburzenia czucia) występować mogą niezależnie od ubytków ruchowych (osłabienie siły mięśniowej, porażenie, wzmożone napięcie mięśni).

Przyczyny rwy udowej

Są to przede wszystkim zaburzenia ukrwienia spowodowane uciskiem na drobne naczynia zaopatrujące nerw udowy. Uciski powodują uszkodzone krążki międzykręgowe lub zmiany zwyrodnieniowymi kręgosłupa. Niestety, czasami za rwę udową odpowiedzialne są zmiany zwyrodnieniowe w okolicy nerwu udowego (nacieki nowotworowe). Dość powszechną przyczyną podrażnienia nerwu udowego jest wzmożone napięcie mięśnia biodrowo-lędźwiowego.

Inna przyczyną mogą być uszkodzenia nerwu udowego lub jego korzeni będące powikłaniem pooperacyjnym zaburzeniami metabolicznymi np. cukrzyca.

Rwa udowa – leczenie

Dokładny wywiad zazwyczaj pozwala rozpoznać rwę udową bez konieczności wykonywania rezonansu. Poza tym, terapeuta przeprowadza testy diagnostyczne, by wykluczyć inne choroby. Ważne, by terapia manualna była nakierowana na odbarczanie uciskanych struktur (mobilizacja kręgosłupa). W pierwszym etapie leczenia stosuje się pozycje ułożeniowe (krzesełkowa, embrionalna). Odbarczanie ucisków spowodowanych dyskopatią uzyskuje się poprzez terapię powięziową. Po ustapieniu stanu ostrego można wprowadzić ćwiczenia wzmacniające jedne, a rozluźniające inne mięśnie, w zależności od istniejącego zaburzenia.