Łokieć tenisisty to określenie stanu zapalnego miejsca, do którego przyczepiają się mięśnie odpowiedzialne za ruch prostowania nadgarstka. Mięśnie te mogą generować duże napięcia, lecz znacznie gorzej znoszą długotrwałe niewielkie obciążenia. Tego typu sytuacja pojawiają się m.in. w czasie pracy z myszką czy pisania na klawiaturze.
W zależności od stopnia przeciążenia tkanek miękkich, ból może być odczuwany podczas takich czynności jak przekręcanie klucza w zamku, podnoszenie ciężkich przedmiotów, krojenie. Również trudne do wykonania może być zmienianie biegów w samochodzie, trzymanie smyczy. Wiele czynności życia codziennego wymaga aktywności mięśni prostowników nadgarstka i dlatego dolegliwość ta najbardziej przeszkadza w ciągu dnia. Jednakże, w stanach bardzo ostrych ból w okolicy łokcia pojawia się również nocą.
Przeciążenie przyczepów ścięgnistych mięśni prostowników nadgarstka może być spowodowane silnym zaangażowaniem tych mięśni w czasie treningów sportowych lub pracy fizycznej. Jednakże, częstym zjawiskiem doprowadzającym do łokcia tenisisty jest sumowanie się mikroprzeciążeń długotrwałą pozycją wyprostu w nadgarstku. Ten rodzaj ustawienia dłoni związany jest najczęściej z pracą przy klawiaturze lub z grą na niektórych instrumentach (np.perkusja). W pozycji tej dochodzi do znaczącego zubożenia przepływu krwi w przedramieniu, a szczególnie w okolicy nadkłykcia bocznego.
Ostry ból łokcia w okolicy przyczepu mięśni prostowników nadgarstka wymaga precyzyjnego oddziaływania energią fali uderzeniowej w celu wzmożenia mikro krążenia w chorobowo zmienionych tkankach.
Rozległość uszkodzenia ocenić można poprzez USG, jednakże bardzo często objawy są na tyle charakterystyczne, że wystarczy przeprowadzić badanie funkcjonalne i ocenę palpacyjną.
Kompleksowe leczenie łokcia tenisisty wymaga również włączenia terapii manualnej oraz wyeliminowania czynnika sprawczego ( np. poprawa ergonomii stanowiska pracy).
Przyczep mięśni prostowników nadgarstka jest z natury słabo ukrwiony dlatego tak ważna jest poprawa ukrwienia tej okolicy.
Skupiona Fala Uderzeniowa pozwala zogniskować energię infradźwiękową na określonej głebokości, tj. w miejscu przyczepu ścięgien do kości ramiennej. Tylko prawidłowe ukrwienie może zapoczątkować procesy regeneracyjne. W początkowym okresie leczenia oddziaływanie Skupioną (Piezoelektryczną) Falą Uderzeniową jest najistotniejszą czynnością terapeutyczną. Wprowadza przekrwienie i pobudza namnażanie kolagenu w uszkodzonym przyczepie ścięgnistym.
1. Sprawdź dostępne terminy w rezerwacja on-line
2. Umawiając pierwszą wizytę wybierz z dostępnych usług: „Fala Uderzeniowa-Pierwsza wizyta”
3. Umawiając kolejną wizytę wybierz z dostępnych usług: „Fala Uderzeniowa”
Jest to szereg objawów związanych z podrażnieniem nerwu udowego. Nerw udowy powstaje z korzeni nerwów rdzeniowych wychodzących z lędźwiowej części kręgosłupa ( segment L2-L4). Odpowiedzialny jest za unerwienie czuciowe przedniej strony nogi oraz unerwienie ruchowe większości mięśni na przedniej stronie uda.
Objawy zależą od stopnia podrażnienia oraz tego, który korzeń nerwu rdzeniowego ma ograniczone ukrwienie. Ból zazwyczaj występuje w odcinku lędźwiowym oraz promieniuje na przednią stronę uda, czasem do pachwiny (należy różnicować z koksartrozą).
Objawy motoryczne wystąpić mogą w mięśniach unerwianych przez nerw udowy, czyli biodrowo-lędźwiowym, grzebieniowym, krawieckim lub czworogłowym uda.
Korzenie czuciowe i ruchowe tworzące nerw udowy łączą się dopiero w obszarze otworu międzykręgowego, dlatego też objawy czuciowe (ból, zaburzenia czucia) występować mogą niezależnie od ubytków ruchowych (osłabienie siły mięśniowej, porażenie, wzmożone napięcie mięśni).
Są to przede wszystkim zaburzenia ukrwienia spowodowane uciskiem na drobne naczynia zaopatrujące nerw udowy. Uciski powodują uszkodzone krążki międzykręgowe lub zmiany zwyrodnieniowymi kręgosłupa. Niestety, czasami za rwę udową odpowiedzialne są zmiany zwyrodnieniowe w okolicy nerwu udowego (nacieki nowotworowe). Dość powszechną przyczyną podrażnienia nerwu udowego jest wzmożone napięcie mięśnia biodrowo-lędźwiowego.
Inna przyczyną mogą być uszkodzenia nerwu udowego lub jego korzeni będące powikłaniem pooperacyjnym zaburzeniami metabolicznymi np. cukrzyca.
Dokładny wywiad zazwyczaj pozwala rozpoznać rwę udową bez konieczności wykonywania rezonansu. Poza tym, terapeuta przeprowadza testy diagnostyczne, by wykluczyć inne choroby. Ważne, by terapia manualna była nakierowana na odbarczanie uciskanych struktur (mobilizacja kręgosłupa). W pierwszym etapie leczenia stosuje się pozycje ułożeniowe (krzesełkowa, embrionalna). Odbarczanie ucisków spowodowanych dyskopatią uzyskuje się poprzez terapię powięziową. Po ustapieniu stanu ostrego można wprowadzić ćwiczenia wzmacniające jedne, a rozluźniające inne mięśnie, w zależności od istniejącego zaburzenia.
Ból pośladka najczęściej związany jest z nadmiernym napięciem mięśni miedniczo-krętarzowych, czyli w uproszczeniu mięśni łączących kość krzyżową z kością udową (krętarzem większym kości udowej). Nadmierne napięcie stwierdza się zazwyczaj w mięśniu pośladkowym średnim oraz tzw. mięśniu gruszkowatym. Z tego powodu bolesność pośladka bywa określana jako ” zespół mięśnia gruszkowatego„.
Przyczyny dolegliwości bólowych w okolicy pośladka podzielić można na kilka grup. Często są to objawy problemów dyskopatycznych, w których dochodzi do podrażnienia nerwów zaopatrujących mięśnie pośladkowe. Skutkiem tego jest ból w pośladku. Inną przyczyną bywa zaburzenie równowagi mięśniowo-powięziowej – tzw. dysbalans mięśniowy. Ten z kolei może pojawić się na tle zablokowania stawu krzyżowo-biodrowego (pourazowego lub przy hipermobilności tego stawu). Hipermobilność stawu krzyżowo-biodrowego może pojawić się na skutek zaburzeń hormonalnych lub uszkodzenia (silny uraz miednicy, uszkodzenie więzadeł podczas porodu).
Jeżeli ból utrzymuje się dłużej niż 2-3 dni, należy przeprowadzić dokładne badanie funkcjonalne. Pozwoli ono rozróżnić czy jest to problem pochodzenia dyskopatycznego, mięśniowo-powięziowego czy jak zazwyczaj ma to miejsce ból związany z niestabilnym lub zablokowanym stawem krzyżowo-biodrowym.
Jeżeli ból występuje w pośladku, bez promieniowania wzdłuż nogi oraz wykluczy się problem dyskopatyczny, to w większości przypadków problem tkwi w miednicy. Zazwyczaj jest to zaburzenie polegające na „przestawieniu” się kości biodrowej względem kości krzyżowej.
W zależności od kierunku przesunięcia się kości względem siebie, stosuje się różne techniki przywracające prawidłowe ustawienie. Są to techniki manualne, wykonywane rękoma osteopaty. Ich skuteczność jest zazwyczaj bardzo wysoka, gdyż prawidłowe ustawienie stawu krzyżowo-biodrowego powoduje automatyczne rozluźnienie mięśni pośladka.
Po wykonaniu korekcji w stawie krzyżowo-biodrowym należy ocenić ewentualną niestabilność. Jeśli taka występuje należy zaopatrzyć pacjenta w pas krzyżowo-biodrowy oraz nauczyć ćwiczeń poprawiających stabilność stawu . Pozwala to wyeliminować nawroty dolegliwości. Czasem bóle w pośladku wynikają z długotrwałych pozycji statycznych. Jeśli nie doszło do zmian w stawach krzyżowo-biodrowych, wówczas odpowiednie i regularne rozciąganie mięśni pośladkowych skutecznie chroni przed ich bolesnością.
Diagnostyką oraz leczeniem bólu pośladka na tle zaburzeń w układzie ruchu zajmuje się osteopata.
Terapeutyczne oddziaływanie na chroniczne zmęczenie wymaga kompleksowego postępowania. W prace tę zaangażowany powinien być lekarz pierwszego kontaktu (kontrola podstawowych parametrów krwi) oraz terapeuta pracujący nad stanem napięciowym mięśni posturalnych, oddechowych oraz powięzi. Rzeczą podstawową jest dbałość o właściwy jakościowo oraz ilościowo sen.
Niewiele osób ma świadomość tego, że prawidłowy oddech w bardzo istotny sposób wpływa na odporność organizmu na stres. Dlatego też, warto dowiedzieć się jak wiele można zrobić samemu dla poprawy jakości życia. Skutecznego, terapeutycznego oddychania nauczyć może osteopata. Właściwy sposób oddychania, to nie tylko odprężenie psychiczna, ale przede wszystkim detoksykacja organizmu na poziomie komórkowym. Prawidłowa praca przepony oznacza również lepsze ukrwienie narządów wewnętrznych. To z kolei przekłada się na prawidłowe ich działanie, a co za tym idzie wchłanianie i odżywianie.
Kolejnym elementem, istotnym dla zestresowanego organizmu jest praca nad właściwym tonusem mięśniowym. Terapeuta wskaże te grupy mięśni, które są osłabione i wymagają podniesienia tonusu oraz te, które są zbyt napięte. Zrównoważenie napięć mięśni i powięzi oznacza mniejszy wydatek energetyczny ciała podczas czynności codziennych. Strukturą, która silnie reaguje na przemęczenie jest powięź. W sytuacjach stresowych, zwłaszcza tych przewlekłych, powięź ulega silnemu napięciu i usztywnieniu. Traci swoją elastyczność. Jeśli jest mało elastyczna, aktywność ruchowa wymaga większych nakładów energetycznych.
Rozluźnienie to polega na manualnym odziaływaniu na szwy czaszki oraz kość krzyżową. Pozwala to zmniejszyć napięcie opon mózgowo-rdzeniowych, a tym samym wyeliminować patologiczne napięci w ciele. Bardzo wyraźnie poprawia się także jakość oddechu. Terapię czaszkowo-krzyżową szeroko stosuje się w leczeniu skutków przewlekłego przemęczenia. Jest to metoda, którą powszechnie wykorzystują osteopaci już od kilkudziesięciu lat. Pacjenci, którzy przeszli ten rodzaj terapii podkreślają, że daje ona poczucie głębokiego, wewnętrznego rozluźnienia. Poza tym, dodatkowym efektem terapii czaszkowo-krzyżowej jest wyraźna poprawa jakości snu.
Leczenie chronicznego zmęczenia nie może opierać się tylko na farmakologii. Ta, powinna tylko wspomagać terapię. Najistotniejsze jest, by poprawić ukrwienie organizmu, zwłaszcza na poziomie komórkowym. Żeby to osiągnąć, Pacjent musi odzyskać optymalną ruchomość powięziową, przywrócić prawidłowy oddech i zapewnić sobie spokojny sen. Na przewlekłe zmęczeni bardzo dobry wpływ ma również regularna aktywność fizyczna i dużą ilością ćwiczeń rozciągających mięśnie.
Większość dolegliwości bólowych układu ruchu, stany pourazowe i przeciążenia kręgosłupa to sytuacje, w których konieczna może być konsultacja osteopatyczna. W trakcie takiej konsultacji, osteopata przeprowadzi szczegółowy wywiad. Zapyta nie tylko o bieżące dolegliwości bólowe, ale również o inne objawy, pozornie nie związane ze zgłaszanym problemem.
Do najczęściej konsultowanych zaburzeń należą stany zapalne i pourazowe w układzie ruchu, wady postawy, zmiany zwyrodnieniowe. Osteopata prowadzi również terapię bólów głowy pochodzenia odkręgosłupowego, terapię stawów skroniowo-żuchwowych. Również funkcjonalne zaburzenia układu pokarmowego są częstą przyczyną wizyty u osteopaty.
Codzienna praktyka fizjoterapeutyczna w połączeniu z wnikliwą znajomością anatomii, fizjologii i biomechaniki człowieka ( z czego znani są osteopaci) pozwala przeprowadzić szczegółową i kompleksowa diagnostykę dolegliwości bólowych.
Osteopatyczne diagnozowanie cechuje poszukiwanie ewentualnych zaburzeń w całym organizmie, tak by móc określić pierwotną przyczynę wystąpienia bólu. Oznacza to, że w badaniu osteopatycznym uwzględnia się wszystkie symptomy, czasem odległe umiejscowieniem od głównego problemu. Takie podejście pozwala nie tylko pozbyć się dolegliwości bólowych, ale wskazać sposób postępowania, by uniknąć nawrotu dolegliwości.
Jeśli mimo licznych badań nie znana jest przyczyna Twoich problemów pomocna może okazać się konsultacja osteopatyczna. Również wówczas, gdy dolegliwości stale nawracają, osteopata powinien przeprowadzić badanie w celu odnalezienia przyczyny pierwotnej. Jeśli leki nie przynoszą pożądanych efektów, a opinie ze strony lekarzy są sprzeczne – zgłoś się do osteopaty. Przewlekły stres, zaburzenia snu czy trwałe przemęczenie to także przypadłości, którymi zajmuje się osteopata.
Entezopatia krętarza większego oznacza patologiczne zmiany w strukturze ścięgien przyczepiających się do naturalnego zgrubienia po zewnętrznej stronie kości udowej. Ścięgna te należą do tzw. mięśni miedniczo-krętarzowych, łączących kość krzyżową z krętarzem większym. Mięśnie te odpowiadają nie tylko za ruchy skrętne kości udowej, ale także za stabilizację miednicy podczas stania oraz w czasie ruchu.
Przeciążenia ścięgien mięśni miedniczo-krętarzowych (entezopatie) wynikają najczęściej z zaburzenia biomechaniki stawów obręczy miedniczej oraz dysfunkcji aparatu więzadłowego. Do zmian entezopatycznych dochodzi wówczas, gdy mięśnie zmuszone są do nadmiernego, długo trwającego napięcia. Taka sytuacja ma miejsce np. przy zbyt luźnym aparacie więzadłowym (hipermobilność) w stawach krzyżowo-biodrowych. Kiedy stawy te utracą swoją zwartość lub dojdzie do ich zablokowania, wówczas mięśnie miedniczo-krętarzowe funkcjonują w znacznie podniesionym tonusie. To przeciążą ich przyczep końcowy, czyli krętarz większy. Entezopatia może pojawić się na skutek każdego zaburzenia wzorca chodu, które wywoła asymetrię napięć mięśni nóg. Oznacza to, że przyczyną może być różnica w długości nóg (zazwyczaj większa niż 1 cm). Problem powodować może również przebyty uraz zmieniający ruchomość stopy, kolana czy stawu biodrowego.
Kompleksowe leczenie musi uwzględniać zarówno odziaływanie na przyczynę pierwotną oraz na skutki przeciążenia ścięgien. Leczenie pierwotnej przyczyny to przede wszystkim terapia manualna oraz ćwiczenia normalizujące napięcie mięśni miedniczo-krętarzowych. Manualna praca terapeuty polega na doprowadzeniu do prawidłowej ruchomości w stawie krzyżowo-biodrowym (jeśli tam jest pierwotna przyczyna) oraz relaksacji nadmiernie napiętych mięśni.
Walka ze skutkami urazów okołokrętarzowych to przede wszystkim zabiegi Skupioną Falą Uderzeniową. Na rynku medycznych urządzeń fizykalnych jest to obecnie najskuteczniej działający rodzaj zabiegu.
Leczenie skutków przeciążonych ścięgien to poprawa ukrwienia w miejscu przyczepu ścięgna do krętarza.
Najlepsze efekty poprawy mikrokrążenia okołokrętarzowego uzyskuje się stosując piezoelektryczną (skupioną) falę uderzeniową.
1. Sprawdź dostępne terminy w rezerwacja on-line
2. Umawiając pierwszą wizytę wybierz z dostępnych usług: „Skupiona Fala Uderzeniowa – Pierwsza wizyta”
3. Umawiając kolejną wizytę wybierz z dostępnych usług: „Skupiona Fala Uderzeniowa – Kolejny zabieg”
Piezoelektryczna Fala Uderzeniowa (PFU) to zabieg z zakresu medycyny fizykalnej oparty na zjawisku piezoelektryczności. Urządzenie posiada głowicę z kryształami, które generują zmiany gęstości ośrodka (tkanki) poddawanego leczeniu. Piezoelektryczna Fala Uderzeniowa pozwala skupić energię w sposób bardzo precyzyjny na ściśle określonej głębokości. Jest to bardzo istotne w przypadku dużych lub głęboko położonych ścięgien. Energia Skupionej (piezoelektrycznej) Fali Uderzeniowej prowokuje stan zapalny (pobudzenie namnażania kolagenu) oraz wprowadza przekrwienie (dostarczanie substancji budulcowych).
Na rynku medycznym funkcjonują dwa rodzaje urządzeń określanych mianem fali uderzeniowej, tj. Fala Piezoelektryczna (Skupiona) i Fala Rozproszona. Fala Rozproszona pozwala osiągnąć pewne efekty lecznicze tylko w tkankach płytko położonych. Energia tego urządzenia ulega rozproszeniu w miejscu uderzania trzpienia o tkankę i wraz z głębokością znacząco spada. Fala rozproszona jest wielokrotnie mniej skuteczna.
Piezoelektryczna Fala Uderzeniowa działa znacznie skuteczniej. Najwyższa dawka energii może być fokusowana na dowolnej głębokości, w zależności od tego jak głęboko znajduje się uszkodzenie struktury ścięgna czy więzadła. Dodatkowo energię leczenia można bardzo precyzyjnie dawkować co do wartości, głębokości wnikania oraz miejsca uszkodzenia (dokładność na poziomie ok. 1 milimetra).
Lista dolegliwości jest długa. Wynika to z tego, że w zależności od wartości zastosowanej energii, uzyskuje się efekt przekrwienny ( w naderwaniach ściegien i więzadeł) lub destrukcyjny ( w przewlekłych kontuzjach przebiegających ze zwapnieniem ścięgien).
Działanie przekrwienne, jakie daje Piezoelektryczna Fala Uderzeniowa, jest szczególnie wysoko oceniane przez sportowców, narażonych na sumujące się mikro urazy ścięgien, więzadeł i okostnej w miejscu ich przyczepu. Regularnie powtarzający się wysiłek fizyczny jest ogromnym wyzwaniem dla struktur słabo ukrwionych. Skupiona Fala Uderzeniowa wprowadza mikro drgania głęboko i precyzyjnie penetrujące słabo ukrwione tkanki. Jest szczególnie powszechna wśród osób trenujących triathlon, crossfit czy sporty siłowe.
Podstawą skutecznej regeneracji tkanki jest namnażanie się tkanki łącznej. Żeby do tego doszło, niezbędne jest spełnienie dwóch podstawowych warunków, tj. pojawienie się stanu zapalnego oraz zapewnienie odpowiedniego ukrwienia gojącej się strukturze.
Stan zapalny to szereg reakcji chemicznych doprowadzających do proliferacji (namnażania) kolagenu, który jest jednym z najważniejszych związków budulcowych ścięgien i więzadeł. Bez stanu zapalnego NIE MA REGENERACJI. Po silnym urazie tkanki łącznej dochodzi do tzw. ostrego stanu zapalnego. We miejscu uszkodzenia, wraz z krwią, pojawiają się czynniki stanu zapalnego rozpoczynające procesy gojenia. Ostry stan zapalny trwa ok. tygodnia. Uwaga: Stosowanie mrożących okładów zaraz po urazie powoduje zmniejszenie bólu, ale również ogranicza wielkość stanu zapalnego, co może niekorzystnie wpłynąć na regenerację uszkodzonej struktury. Mniejszy stan zapalny = mniej kolagenu.
Podobnie dzieje się w przypadku powtarzających się mikro urazów, przebiegających bez ostrego stanu zapalnego. Regenerowanie naderwanego ścięgna czy więzadła jest utrudnione, gdyż nie ma ostrego stanu zapalnego ( brak silnego czynnika pobudzającego). Dodatkowo, ścięgna oraz więzadła są z natury słabo ukrwione, a do skutecznej odbudowy niezbędne są składniki budulcowe. Dostarczane są one wraz z krwią, zatem ubogie ukrwienie= ograniczona regeneracja.
Najważniejsze – wzbudzić odpowiedni poziom stanu zapalnego i zapewnić bogate ukrwienie. Po każdym mocnym treningu dochodzi do pojawienia się stanu zapalnego i odbudowy włókien mięśniowych. Mięśnie są bogato ukrwione i dlatego ich regeneracja jest zazwyczaj wystarczająca. Ścięgna i więzadła są strukturami dość twardymi, słabo ukrwionymi i niejednokrotnie głęboko położonymi. Ich regeneracja wymaga zastosowania odpowiedniej dawki energii powodującej kontrolowany stan zapalny oraz powodującej przekrwienie.
200 zł – pierwsza wizyta ( wywiad, badanie, instruktaż, zabieg SFU), czas trwania: 45 min
130 zł – zabieg Skupioną Falą Uderzeniową ( zwykle 4 dodatkowe zabiegi), czas trwania: 15 min
Całkowity koszt leczenia wynosi zwykle 720 zł (200 zł pierwsza wizyta + 520 zł za 4 kolejne zabiegi).
Uruchomione procesy naprawcze zachodzą jeszcze przez 4-6 tygodni po skończeniu zabiegów SFU.
1. Sprawdź dostępne terminy w rezerwacja on-line
2. Umawiając pierwszą wizytę wybierz z dostępnych usług: „Fala Uderzeniowa-Pierwsza wizyta”
3. Umawiając kolejną wizytę wybierz z dostępnych usług: „Fala Uderzeniowa”
4. Możesz także umówić wizytę telefonicznie pod numerem: 881 202 827
Pas krzyżowo-biodrowy firmy Serola to rodzaj zaopatrzenia ortopedycznego, które służy poprawie zwartości stawów miednicy, zwłaszcza stawów krzyżowo-biodrowych. Pas wykonany jest z wysokiej jakości materiałów, co pozwala na jego bezproblemowe, czasem wielotygodniowe użytkowanie. Nierozciągliwy i komfortowy materiał pasa pozwala skutecznie kompresować powierzchnie stawowe kości biodrowej i krzyżowej bez podrażniania skóry. Trwały rzep doskonale zapobiega luzowaniu się pasa podczas codziennego użytkowania.
Głównym zadaniem pasa jest zmniejszenie nadmiernej ruchomości (niestabilności) w połączeniu kości biodrowych z kością krzyżową.
Prawidłowe zastosowanie pasa stabilizującego stawy krzyżowo-biodrowe wymaga przeprowadzenia testów funkcjonalnych sprawdzających zakres ruchomości oraz stabilność tych stawów. Zaopatrzenie pacjenta w pas krzyżowo-biodrowy bez wcześniejszego testowania niesie ryzyko utrwalenia dysfunkcji i nasilenia dolegliwości bólowych. Wynika to z faktu, że niestabilny staw krzyżowo-biodrowy często wykazuje zablokowanie ruchomości zamiast jej nadmiaru. Odpowiada za to mechanizm obronnego pobudzenia aktywności mięśni miedniczo-krętarzowych, a z tego wynika trudność prawidłowego diagnozowania niestabilności.
Najczęściej problem dotyczy kobiet w trakcie lub tuż po ciąży, w tym również kobiet z nadmiernym rozejściem spojenia łonowego. Drugą grupę stanowią osoby, które doznały urazu z naderwaniem lub rozerwaniem więzadeł krzyżowo-biodrowych (np. sportowcy). Problemy ze zwarciem stawów miednicy pojawiają się także na tle zaburzeń hormonalnych (często dotyczy to kobiet, u których po ciąży nie zadziałał mechanizm hormonalny obkurczający więzadła po porodzie). Kolejną grupę stanowią osoby z zaburzeniami napięciowymi w obrębie mięśni żwaczy i stawów skroniowo-żuchwowych.
Ważne jest by określić rodzaj dysfunkcji (występuje siedem głównych rodzajów), dlatego też przeprowadza się testy osteopatyczne. Na podstawie wyników tych testów przeprowadza się terapię dysfunkcyjnego stawu. Po doprowadzeniu biomechaniki stawu do stanu prawidłowego, Pacjent może zostać zaopatrzony w pas krzyżowo-biodrowy.
Założenie pasa bez rozpoznania rodzaju dysfunkcji i właściwego jej wyeliminowania niesie ryzyko utrwalenia niekorzystnego ustawienia kości biodrowej względem kości krzyżowej. Powoduje to nasilenie dolegliwości bólowych.
Nazwa Cysta Bakera pochodzi od nazwiska brytyjskiego lekarza chirurga Williama Morranta Bakera. Jest to patologiczna zmiana, najczęściej pojawiająca się w tylno-przyśrodkowej części dołu podkolanowego. Cystę w dole podkolanowym określa się również mianem torbieli podkolanowej. W cyście gromadzi się nadmiar płynu, który powoduje wzrost ciśnienia wewnątrz stawu kolanowego. Torbiel Bakera może być bezbolesna, lecz w stadium zaawansowanym zazwyczaj wywołuje ból lub parestezje, w związku z uciskiem na nery obwodowe.
Zmiana ta może rozwinąć się w związku z uwypukleniem zachyłka torebki stawowej – tzw. maziowa torbiel podkolanowa. Często powstaje na skutek dostawowego wysięku w przebiegu choroby reumatoidalnej lub na skutek urazu stawu kolanowego. Przyczyną może być także połączenie pomiędzy kaletką mięśnia półbłoniastego a kaletką podścięgnistą głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchatego łydki (kaletka mięśnia półbłoniasto-brzuchatego).
Sposób postępowania z cystą Bakera zależy od przyczyny powstania oraz zaawansowania schorzenia. Jeśli torbiel jest pochodzenia reumatoidalnego – podstawą jest leczenie farmakologiczne i postępowanie dietetyczne celowane na chorobę reumatoidalną. W pozostałych przypadkach ( pochodzenie urazowe, przeciążeniowe) stosuje się krioterapię miejscową, terapię powięziową uda, podudzia i stopy. Manualne leczenie cysty Bakera prowadzi się z wykorzystaniem techniki energii mięśniowej na taśmie mięśniowo-powięziowej nogi i miednicy. W stanach dużego zaostrzenia stosuje się odciążenie chorej kończyny (opaski stabilizujące staw kolanowy, a w stanach najostrzejszych nawet kule).
Przy dużych obrzękach konieczna może być punkcja, a nawet zabiegi chirurgicznego usunięcia torbieli.
Wielokrotnie dochodzi do samoistnego wchłonięcia się cysty. Jednakże, w nielicznych przypadkach , z bardzo dużym obrzękiem może pojawić się ucisk naczyń krwionośnych i/lub struktur nerwowych (nerw piszczelowy). W takiej sytuacji należy jak najszybciej odbarczyć uciskane struktury.
Ból głowy u dziecka, często określa się jako ” szkolny ból głowy „. Jest to dolegliwość, której najczęstszą przyczyną jest zaburzenie napięć mięśniowo-więzadłowych w szyjnym odcinku kręgosłupa. Osteopatyczna terapia manualna daje w tym przypadku bardzo dobre rezultaty. Do zaburzeń w odcinku szyjnym dochodzi zazwyczaj na skutek długotrwałego, przeciążającego przodozgięcia głowy – pochylenie głowy nad biurkiem Dzieci spędzające dużo czasu przy biurku, smartfonie osłabiają swoje mięśnie przykręgosłupowe.
Bóle głowy u dzieci mogą również wynikać z zaburzeń postawy, często bardzo dyskretnych wad, które jednak silnie wpływają na tzw. głębokie odruchy szyjne. Dlatego też leczenie bólów głowy u dzieci wymaga kompleksowej oceny postawy ciała.
Inną przyczyną wywołującą dolegliwości bólowe głowy może być wada zgryzu. Należy ustalić przyczyną pierwotną takiej wady, szczególną uwagę zwracając na precyzyjne badanie postawy dziecka. Najważniejsze jest przeprowadzenie osteopatycznego badania miednicy, gdyż w większości przypadków zarówno wady zgryzu jak i bóle głowy wynikają z zaburzenia miednicy.
Punktem wyjściowym jest badanie postawy ciała oraz napięć mięśniowo-powięziowych. Terapii manualnej poddaje się obręcz barkową – zwłaszcza mięsień czworoboczny, dźwigacz łopatki oraz mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy. Osteopata wykonuje relaksację poizometryczną nadmiernie napiętych mięśni, przeprowadza terapię punktów spustowych. Jednym z najistotniejszych elementów postepowania leczniczego jest rozluźnienie połączenia czaszkowo-szyjnego. Zaburzenia napięciowe tego właśnie połączenia powodują zazwyczaj ból głowy u dziecka.
Innym istotnym terapeutycznie regionem jest zgryz i związane z nim mięśnie żwacze oraz stawy skroniowo-żuchwowe. Wzmożony tonus mięśniowy tych struktur zawsze wywoła nadmierne napięcie podpotyliczne. To z kolei powoduje bóle głowy u dziecka.
Po pierwsze, należy minimalizować ilość czasu spędzanego przed komputerem czy smartfonem. Te czynności zazwyczaj sprzyjają wysunięciu głowy przed oś kręgosłupa, co jest olbrzymim obciążeniem dla mięśni podpotylicznych oraz mięśni obręczy barkowej. Poza tym, jeśli dziecko musi już przebywać długo w pozycji siedzącej, to ważne aby dostosować wysokość biurka i siedziska do wzrostu dziecka. To pozwoli na przyjęcie właściwej postawy.
