Zespół mięśnia nadgrzebieniowego

Uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego

Co oznacza zespół mięśnia nadgrzebieniowego

W dużym skrócie, jest to problem bolesnego barku. Na dolegliwości bólowe tego stawu skarży się wielu Pacjentów, zwłaszcza po 40 roku życia. Wśród osób uprawiających regularnie sporty wymagające wznosu ramion ten odsetek jest szczególnie wysoki. Zespół mięśnia nadgrzebieniowego jest ściśle związany właśnie z ruchami odwodzenia ( wznoszenia ramion bokiem). Podczas tego ruchu ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego poddawane jest zarówno ściskaniu jak i ślizgowi. Ból w okolicy ramienia pojawia się początkowo tylko podczas wznosów ramienia, a wraz z pogłębianiem się uszkodzeń występuje przy większości ruchów ręki.

Mięsień nadgrzebieniowy

Jest położony w górnej części łopatki, powyżej jej grzebienia. Jego główna funkcja to tzw. funkcja „startowa” podczas odwodzenia. Pracuje przede wszystkim przy pierwszych 10 stopniach odwodzenia. Ścięgno mięśnia biegnie w kierunku głowy kości ramiennej w niewielkiej przestrzeni anatomicznej pod kaletką podbarkową. Z mechanicznego punktu widzenia ślizg ścięgna w czasie unoszenia ramion przebiega w bardzo wąskiej, ciasnej przestrzeni. Jeśli nie ma zmian bliznowatych, zwapnień, bądź anomalii anatomicznych ścięgno ślizga się bezkonfliktowo w przestrzeni pomiędzy głową kości ramiennej a wyrostkiem barkowym. Jeśli zaczyna nadmiernie trzeć, pojawiają się mikro uszkodzenia, obrzęk i ból.

Trochę anatomii i biomechaniki…

Ze względu na kompresję, której poddawane jest ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego, w pobliżu jego przyczepu do kości ramiennej ma ono charakterystyczną budowę anatomiczną, tj. chrzęstno-włóknistą. Taka budowa zwiększa odporność na ściskanie, ale jej wadą jest brak naczyń krwionośnych w tej strefie przyczepu. W przypadku mikro urazów jej gojenie jest bardzo utrudnione, bo ukrwienie jest niedostateczne. Kiedy jednak dojdzie już do zagojenia, skutkuje to pogrubieniem ścięgna w tym miejscu. Im grubsze, bardziej przebudowane ścięgno, tym łatwiej o wzbudzanie bólu przy wznoszeniu ramienia lub innym ruchu, w którym występuje element wznosu.

Dodatkowym elementem istotnym dla pracy stawu barkowego jest tzw. ślizg łopatkowo-żebrowy. Wgłębienie na bocznej stronie łopatki jest panewką, w której porusza się głowa kości ramiennej. Jednakże, prawidłowo przebiegający ruch odwodzenia ( wznosu) ramienia, jest ruchem nie tylko głowy kości ramiennej w panewce łopatki. Przy wznosie powyżej 60 stopni cała łopatka powinna wykonać ślizg po żebrach, czyli sama panewka porusza się w kierunku wznosu. Jeśli zabraknie ślizgu łopatki po żebrach, wówczas odwodzenie będzie nadmiernie obciążać inne tkanki w stawie barkowym, zwłaszcza ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego.

Jak leczyć zespół mięśnia nadgrzebieniowego

Leczenie zespołu mięśnia nadgrzebieniowego powinno polegać na:

1. Przywróceniu równowagi pomiędzy mięśniami rotującymi ramię do wewnątrz i na zewnątrz.

Mięśnie rotatory zewnętrzne są zwykle osłabione względem mięśni rotujących ramię do wewnątrz (przykurcz mięśnia piersiowego większego)

2. Przywróceniu ślizgu łopatkowo-żebrowego.

Silne napięcia powięziowe na plecach ograniczają przesuwalność łopatek, a to sprzyja powstawaniu zespołu mięśnia nadgrzebieniowego. Poprawę ślizgu osiągnąć można poprzez terapię manualną oraz ćwiczenia wykonywane w domu.

3. Poprawa ukrwienia części chrzęstno-włóknistej ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego.

Największą skuteczność w poprawie ukrwienia przynoszą zabiegi fizykalne takie jak krioterapia miejscowa, laser, a zwłaszcza Skupiona Fala Uderzeniowa. Ten rodzaj Fali Uderzeniowej, w przeciwieństwie do fali radialnej ( rozproszonej) cechuje się największą precyzją skupiania energii spośród wszystkich urządzeń fizykalnych. Skupiona Fala Uderzeniowa pozwala odziaływać na tkankę dokładnie w miejscu jej uszkodzenia.