Osteopatia

Co to jest osteopatia?

Osteopatia to medycyna holistyczna, więc uwzględnia wzajemne relacje pomiędzy poszczególnymi układami ciała, a z tego wynika wysoka skuteczność tego rodzaju leczenia. Poza tym, osteopatia oparta została na prostych i uniwersalnych założeniach, które jej twórca Andrew Taylor Still przedstawił w sposób następujący:

Ciało człowieka jest jednością. Zaburzenie w jednym z układów ludzkiego ciała zawsze wpływa na pozostałe, a fakt ten uwzględnia się na etapie badania oraz prowadzenia terapii. Człowiek jest systemem naczyń połączonych.
Struktura wpływa na funkcję, a funkcja wpływa na strukturę. Każda zmiana strukturalna narządu (długość mięśnia, kształt powierzchni stawowej, napięcie narządu) pociąga za sobą zmianę w funkcjonowaniu określonego układu. Przykładem tego jest utrata ruchomości stawu skokowego, która z czasem może prowokować nawracającą rwę kulszową.
Organizm posiada zdolność autoregulacji. Rola osteopaty bardzo często sprowadza się tylko do umożliwienia organizmowi rozpoczęcia procesów autoleczenia, poprzez eliminację barier, np. napięciowych.
Ukrwienie jest najważniejszym elementem zachowania zdrowia. Każdy organ zaopatrzony w odpowiedni dopływ krwi tętniczej i jednocześnie prawidłowy odpływ krwi żylnej, ma możliwość przeciwstawiania się przeciążeniom, infekcjom, a dzięki temu zdolność do szybkiej autoregulacji. Zadaniem osteopaty jest odnaleźć region z zaburzonym ukrwieniem i poddać go terapii.

Dla kogo jest medycyna osteopatyczna?

Zakres wskazań do leczenia osteopatycznego jest bardzo szeroki i obejmuje schorzenia ortopedyczne( bóle kręgosłupa, dyskopatie, zmiany zwyrodnieniowe stawów), neurologiczne (rwa barkowo-ramienna, rwa kulszowa) i powięziowe. Równie skuteczna jest praca manualna z trzewiami, gdyż napięciowe zaburzenia organów wewnętrznych, skutecznie można leczyć właśnie poprzez techniki osteopatyczne.

Osteopatia przynosi także świetne efekty w przypadku dolegliwości bólowych głowy, stawów skroniowo-żuchwowych czy szumów usznych na tle zaburzeń napieciowych.

Osteopatia – metody leczenia

W osteopatii wykorzystuje się techniki bezpośredniego oddziaływania na tkanki, a terapii poddawana są kości, stawy, mięśnie i powięź. Pozwala to normalizować napięcie narządów wewnętrznych ( np. przepony) oraz korygować ustawienie kości w zablokowanym stawie. Sposobów pracy manualnej jest w osteopatii mnóstwo, gdyż ta dziedzina rozwija się już od ponad 120 lat. Przez ten czas wypracowano wiele metod a do najistotniejszych należą:

Manipulacje powięziowe

Czym jest powięź? Powięź jest łącznotkankową strukturą wypełniającą i wspierającą. Tworzy podporę dla narządów, nerwów i układu naczyniowego, a wszelkie czynniki obciążające nasze ciało wywierają piętno na strukturze powięzi. Wpływa to na jej jakości i funkcjonalność. Układ powięziowy posiada zdolność „przenoszenia” informacji o dysfunkcjach, a zmiany te mogą być diagnozowane i leczone palpacyjnie. Dobry osteopata potrafi perfekcyjnie odnaleźć regiony powięziowe, które mają ograniczoną ruchomość i uwolnić organizm z tych ograniczeń.

Praca z powięzią przynosi efekty terapeutyczne w postaci:

zmniejszenia bólu
poprawy ukrwienia
przyspieszenia przewodnictwa nerwowego
obniżenia napięcia skórnego, mięśniowego

Tkliwość skóry w miejscu przeprowadzania terapii powięziowej może utrzymywać się przez 2-3 dni i jest to związane z przekrwieniem regionu poddawanego terapii. Jednakże, pomimo występowania komponenty bólu, leczenie powięziowe jest bezpieczne i wysoce skuteczne.

Leczenie wisceralne

Jest to system postępowania diagnostyczno-terapeutycznego służący normalizowaniu zaburzeń narządów wewnętrznych. Dysfunkcje tych organów mogą manifestować się pod postacią wzmożonych napięć, upośledzenia czynności lub też dawać objawy bardzo odległe topograficznie od miejsca zaburzenia. Dlatego też, powstało wiele osteopatycznych technik wisceralnych służących normalizacji układów gastroenterologicznego, urologicznego, ginekologicznego, krążeniowego, oddechowego.

Wiele schorzeń kręgosłupa wynika bezpośrednio z zaburzeń narządów wewnętrznych, więc uwzględnianie ich kondycji w leczeniu kręgosłupa jest niezwykle istotne.

Doświadczonego osteopatę cechuje wiedza i umiejętności pozwalające skutecznie wpływać na:

znormalizowanie napięć narządów wewnętrznych
lepsze ukrwienie narządów wewnętrznych narządów wewnętrznych
przywrócenie ich właściwej ruchomości związanej m.in. z oddechem

Terapia czaszkowo-krzyżowa

Jest szczególnie polecana w przypadku:

1. Długotrwałego obciążenia stresem

2. Bólach głowy

3. Napięciach czaszkowych po urazach, ingerencjach stomatologicznych, chirurgicznych w obrębie czaszki, kręgosłupa, miednicy

4. Problemach stawów skroniowo-żuchwowych

5. Bólach kręgosłupa

Jest to bardzo delikatna forma terapii i polega na normalizowaniu napięć czaszki, klatki piersiowej, przepony, miednicy i kości krzyżowej. Osteopata, poprzez subtelne uciski doprowadza do korekcji ciała w kluczowych jego regionach. W ten sposób pozwala usunąć patologiczne napięcia tkanek miękkich i przyczynić się do zapoczątkowania procesu autoregulacji organizmu i samoleczenia.

Mobilizacje

Są to delikatne gesty terapeutyczne prowadzone w całym zakresie możliwości ruchowych określonego stawu lub jako niewielkie ruchy sprężynowania w położeniu krańcowym stawu. Mobilizacje stawowe i powięziowe stosuje się w celu poprawy jakości i zakresu ruchu. Zmiany zachodzące na drodze odruchowej (oddziaływania na receptory ruchu) korzystnie wpływają na okołostawowe tkanki miękkie, więzadła, okostną, poprawiając metabolizm tych tkanek.

Manipulacje

Są to techniki służące bezpośredniej poprawie zakresu ruchomości w stawie, który utracił tę możliwość.

Terapeuta „ wybiera” luz tkankowy, by dojść do bariery ruchowej stawu i wykonuje pchnięcie manipulacyjne służące pokonaniu tej bariery. W ten sposób dochodzi do poprawy tzw. „ gry ślizgowej stawu”.

Manipulacja jest najbardziej skuteczna w stanach, w których nie występuje patologia samego krążka międzykręgowego (dysku). Jednocześnie jest mniej skuteczna przy rzeczywistej przepuklinie jądra miażdżystego, ale poprawnie wykonana doprowadza do rozluźnienia tkanek okołostawowych, a to wyraźnie przyczynia się do zmniejszenia bólu.