Zerwanie i naderwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego
Mięsień nadgrzebieniowy – budowa i funkcje
Mięsień nadgrzebieniowy znajduje się w górnej części łopatki – powyżej tzw. grzebienia łopatki (wyraźnie wyczuwalnej poziomo biegnącej struktury kostnej na łopatce). Jego ścięgno końcowe przyczepia się do naturalnej wyrośli kostnej zlokalizowanej przy głowie kości ramiennej – guzka większego kości ramiennej. Główną czynnością tego mięśnia jest odwiedzenie ramienia, zwłaszcza w pierwszych 10-15 stopniach ruchu ( tzw. funkcja startowa). Dodatkowo napina torebkę stawu ramiennego. W niewielkim stopniu odpowiada także za rotację zewnętrzną ramienia.
Uszkodzenie (naderwanie / zerwanie) mięśnia nadgrzebieniowego
Uszkodzenie mięśnia nadgrzebieniowego występuje najczęściej jako naderwanie / zerwanie ścięgna tego mięśnia. Pojawia się ono zwykle w sytuacji silnego i/lub dynamicznego ruchu w stawie ramienny. Wysoce ryzykowna jest kombinacja uniesienia ręki ku górze i znacznego jej zrotowania, np. górny serwis w tenisie, rzut oszczepem. Ciekawostką jest to, że uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego występuje bardzo często zarówno wśród osób intensywnie trenujących, jak i tych, które prowadzą mało sportowy tryb życia.
W przypadku uszkodzeń sportowych, przyczyna tkwi głównie w nadmiernej eksploatacji mięśnia. Wynika ona zwykle z licznych powtórzeniach ćwiczeń ze wznosem rąk lub złej technice ich wykonywania. Krótki czas regeneracji pomiędzy treningami sprzyja zaburzeniom ukrwienia ścięgna. To znacząco go osłabia. Istotna dla prawidłowego funkcjonowania mięśnia nadgrzebieniowego jest także ruchomość łopatki ( tzw. ślizg żebrowo-łopatkowy). Ogólna równowaga napięć wszystkich mięśni działających na staw barkowy to małe ryzyko urazu. Podatność na naderwanie / zerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego wynika również z olbrzymiego zakresu ruchu w stawie barkowym – duża ruchomość to jednocześnie mniejsza stabilność.
Wśród osób, które ruszają się zbyt mało, przyczyny uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego to przede wszystkim zaburzenie ukrwienia w okolicy stawu ramiennego. Wysunięte do przodu łopatki wraz z pogorszeniem ich ślizgu po żebrach oraz przeciążenia szyjnego odcinka kręgosłupa również sprzyjają wystąpieniu uszkodzenia.
Zdarza się, że za naderwanie / zerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego odpowiada anatomiczna budowa stawu barkowego. Dotyczy to osobniczych uwarunkowań w budowie barku sprzyjających tzw. ciasnocie podbarkowej. Podczas wznoszenia ręki ku górze, ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego „chowa się” pod strukturami kostnymi i więzadłowymi łopatki. Jeśli przestrzeń na „schowanie się” jest anatomicznie zmniejszona, to każdy wznos ramion prowadzi do mikro uszkodzeń ścięgna. Ich nagromadzenie się osłabia ścięgno.
Leczenie naderwania / zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego
Leczenie uszkodzonego ścięgna m. nadgrzebieniowego to przede wszystkim terapia manualna poprawiająca ustawienie i mobilność łopatki. Pomocne są również ćwiczenia odtwarzające równowagę mięśni obręczy barkowej. Częstym zjawiskiem jest osłabienie tzw. rotatorów zewnętrznych stawu ramiennego. Zwykle te mięśnie wymagają wzmacniania. Mięsień piersiowy mniejszy i piersiowy większy najczęściej trzeba rozluźniać (stretching).
Najważniejsze czynności, które Pacjent powinien wykonywać samodzielnie w domu, to odpowiednie ćwiczenia obręczy barkowej oraz miejscowa krioterapia wykonywana np. zmrożonymi okładami lub tzw. lodem w spray’u.
W terapii zerwania / naderwania ścięgna wysoce skuteczna jest Skupiona Fala Uderzeniowa. Zabieg ten, choć nieco bolesny, pozwala wzbudzić mikrowibracje w ścięgnie. Te wymuszone mikrowibracje poprawiają krążenie w gojącej się tkance. Skupiona Fala Uderzeniowa w sposób wysoce precyzyjny pozwala zlokalizować najbardziej uszkodzone miejsca i wymusić w nich wzmożone ukrwienie. Właściwe ukrwienie to niezbędny warunek do regeneracji ścięgna.
Dodatkowo, w przypadku obecności zwapnień, Skupiona Fala Uderzeniowa pozwala na ich rozdrobnienie, co poprawia ślizg ścięgna podczas wznosu ręki.